sexta-feira, outubro 20, 2006

PINGUEIRAS NO AZUL

Filtra-se a água polo branco teito e o azul das minhas paredes se desgasta pola humidade que nom é tua. O branco volve-se cada vez mais negro com figuras espectrais que me lembram as caras de Belmez... Mentres, umhas pingas de água aterrizam no meu nôrdico e intentam atravesa-lo até chegar os lençois, ali onde já nom sintem o teu roce... O ruido monótono das pingas ao cair ajudam a relajar-me e, desde a cama, o espaço onde mais tempo passo e onde mais penso em você, vejo a chuva do outono morrer dentro do meu quarto...

6 Comments:

Anonymous Anónimo said...

A chuvia do outono é fermosa e precisa para o resto do ano...

Unha aperta.
:)

3:12 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

tanto chover, tanto chover e non hai unha puñeteira seta!! co que me gustan!! non hai mellor abrazo que o dos nórdicos pra soñar...

4:58 da tarde  
Blogger oko said...

a min gústame a chuva noo cristal. e o nórdicos. estando soa ou acompañada

9:48 da tarde  
Blogger RAIKO said...

¿Qué tendrán las almohadas que, en cuanto pones la cabeza en ellas, automáticamente te transmiten la imagen de quien las ha compartido contigo...?

10:10 da tarde  
Blogger Ra said...

La lluvia y las secuencias espectrales, aunque digan lo contrario, permean entre las sábanas. Saludo!

6:15 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

Chuvia de outono... o preciso para a saudade...
Saúdos!

12:29 da manhã  

Enviar um comentário

<< Home